Słońce stanowi jedną spośród kilku miliardów gwiazd w galaktyce. W jego najbliższym otoczeniu znajduje się około stu gwiazd, z których najbliższą jest Proxima Centauri. Słońce skupia w sobie 99,8% masy Układu Słonecznego i jest głównym dostawcą energii na Ziemi oraz najjaśniejszym obiektem na niebie. Widoma jasność Słońca wynosi -26,7 mag., a jego średnica wynosi 32 minuty kątowe (w przybliżeniu wielkość tarczy Księżyca w pełni).

Słońce jest kulą zjonizowanego gazu, który składa się głównie z wodoru i helu. Skład warstwy powierzchniowej przedstawia się następująco: wodór (72%), hel (26%). Pozostałe 2% stanowią: C, N, O, Ne, Mg, Si, S, Ar, Ca, Ni, Fe. To właśnie reakcje zamiany wodoru w hel są źródłem energii słonecznej.

Jak można wywnioskować na podstawie tych informacji Słońce nie będzie „żyło” wiecznie. Przez następne 5 miliardów lat będzie ono zużywać paliwo wodorowe, przyjmując stopniowo coraz to większe rozmiary i temperaturę na powierzchni. Gwałtowny wzrost rozmiarów Słońca spowoduje wyparowanie oceanów i zakończenie życia na Ziemi. Po wyczerpaniu paliwa będzie ono stygnąć, stając się białym karłem.

Słońce imponuje w Układzie Słonecznym masą i rozmiarami. Jednak należy sobie zdawać sprawę, że w porównaniu z wieloma innymi gwiazdami (np. Antares) jest ono raczej gwiazdą przeciętną.

Jak można wywnioskować na podstawie tych informacji Słońce nie będzie „żyło” wiecznie. Przez następne 5 miliardów lat będzie ono zużywać paliwo wodorowe, przyjmując stopniowo coraz to większe rozmiary i temperaturę na powierzchni. Gwałtowny wzrost rozmiarów Słońca spowoduje wyparowanie oceanów i zakończenie życia na Ziemi. Po wyczerpaniu paliwa będzie ono stygnąć, stając się białym karłem.